Noord - Amerika

De Columbus Regatta voerde de windjammers vanuit Spanje naar New York en Boston. Na heel veel moeite en met de onmisbare hulp van de Nederlandse Consul Maarten Janssen lukte het om 'de reis van het koor' te organiseren. In 1992 vertrokken we naar Boston, Massachussets. Negentien dagen uit en thuis met bijna 80 leden en echtgenotes.

In Amerika kende niemand ons natuurlijk, maar dat veranderde toen we tijdens de Blessing of the Sails Ceremony in de historisch belangrijke Old North Church één van onze beste zangprestaties leverden. Vele prominenten bezochten deze dienst die integraal werd uitgezonden op de lokale TV.

De volgende ochtend stond de karakteristieke kop van Henk Arendse levensgroot op de voorpagina van de Boston Globe! ‘Heel Boston' kende ons nu en we werden daarna uitgenodigd om te zingen op de Captains Reception in het schitterende State House.

Ook voor het Captains Dinner in de prestigieuze John F. Kennedy Library kregen we een invitatie. In totaal werden in 17 dagen meer dan 30 optredens verzorgd.

Verder waren we een aantal dagen te gast bij leden van het Cape Cod Mostly Men's Chorus uit Falmouth, waar we à l'improviste een stuk show opvoerden in de open lucht voor ca. 1000 picknickende Amerikanen en we maakten uitstapjes naar Mystic Seaport en Plimoth Plantation.

We traden op in het Kendall Whaling Museum in Sharon; aan boord van de beroemde ‘USS Constitution'; in de kroeg 'Cheers' van de bekende TV-serie en in het clubhuis van de jachtclub van Martha's Vineyard.

In Plimoth Plantation traden we op aan boord van de ‘Mayflower II', een replica van het schip waarmee de Pilgrim Fathers (in 1620) van Leiden naar Amerika voeren.

To all our friends in Vlissingen:

It is with great pleasure that your Brothers (and Sisters) In Song, here in New England, send our hearty congratulations on this 35th Anniversary of the Scheldeloodsenkoor.

We salute your Captain, Albert Veldkamp, who has remained steady at the helm throughout your remarkable history. He was there when the keel was laid and even now, these 35 years later, he is on hand to help keep a true course.

When you all ventured transatlantic, to visit us here in Massachusetts, it was a joy to meet you and sing together. However, for us to have the honor of being invited to visit Vlissingen, to meet the challenge of participating in your glorious 25th Anniversary Concert and to be so warmly received into the homes of your members ~ those are life-long, treasured memories that live within all of us.

Since we last saw you, I know you have traveled the globe and delighted audiences on nearly every continent. Your organization has certainly inspired many to join in the great tradition of maritime song over the years.

Following in your wake, I founded the New Bedford Harbor Sea Chantey Chorus, now in its sixth year, a 35-voice group that shares your energy and enthusiasm for the salty song.

Please know that on this wonderful occasion of your 35th Anniversary, songs will be sung and glasses will be raised in your honor on both sides of Buzzards Bay, from Falmouth to New Bedford!Bravo Albert! and Bravi tutti Scheldeloodsenkoor!
I send this with fond memories and sincere congratulations,

Your Brother-in-Song,

Tom Goux,

Massachussets USA.

Hieronder een reisverslag van onze accordeonist Monty van Belzen dat hij schreef voor het personeelsblad van de Provinciale Zeeuwse Courant (zijn werkgever).

OP STAP MET HET VLISSINGSE SCHELDELOODSENKOOR NAAR DE STATES.

Medio 1991 werd op een van de wekelijkse repetities van het Scheldeloodsenkoor (SlK) verkondigd dat een buitenlandse reis in de planning zat voor 1992. Reisdoel: New Vork en Boston!!! Nu is zo'n buitenlandse toernee niet meer zo bijzonder, getuige eerdere uitstapjes naar o.a. West­Duitsland (Kiel). Groot­Brittannië (liverpool en Chichester) en Polen (Krakow), maar dit gaf toch wel enig gepraat over en weer in de trant van: wanneer, hoe lang en vooral: wie zal dat betalen?

Het SLK beschikt wel over enige financiële middelen in de vorm van contributies en CD/cassette­verkopen, maar een reis naar de USA zou toch wel zo'n anderhalve ton gaan kosten; immers de vliegreis alleen al zou voor zeventig(!) personen ongeveer een post opleveren van f100.000,-. Bovendien moest er toch ook onderdak gevonden worden, want overdag optreden en 's nachts in de kroeg hangen zou een zeer vermoeiende bezigheid worden.

Het bestuur is dus om te beginnen op zoek gegaan naar de (broodnodige) sponsors. Maanden later kwam men met de mededeling, dat als leden een kleine bijdrage zouden leveren in de vorm van betaling van het vliegticket, de trip doorgang zou kunnen vinden. De benodigde sponsors waren dus gevonden zowel in het Zeeuwse als aan de overkant (USA).

Paspoort

Het een en ander zou plaatsvinden in het kader van de ontdekking van Amerika in 1492 (precies 500 jaar geleden). Daarnaast was in Boston het evenement 'Sail Boston' - een soort 'Sail Amsterdam' maar dan iets groter van opzet - (alles is groter in Amerika). De details van de vliegreis zal ik u besparen; behalve dat het een flinke reis is. Gelukkig was het daar zes uur vroeger dan in Nederland, zodat de feitelijke reisduur ongeveer 4 uur bedroeg. Eenmaal in Boston aangekomen was het eerste dat opviel de 'nauwgezetheid' van de Amerikaanse douanebeamtes; je wordt door hen het hemd van je lijf gevraagd, wat kom je doen, hoelang denk je hier te blijven, hoe komt het dat je paspoort er zo slordig uit ziet (mijn paspoort was namelijk in een jas blijven zitten die in de wasmachine beland was met als resultaat een prachtige rode vlek in mijn jas en een paspoort waarvan de kaft losgelaten had van het binnenwerk). Na een en ander uitgelegd te hebben aan de betreffende dienstklopper, mocht ik - na het nodige gestempel in het paspoort en nog een terloopse vraag wat er nu eigenlijk in die grote zware koffer zat die ik met me meezeulde (mijn accordeon) - mijn weg vervolgen en me bij de rest van het wachtende gezelschap voegen. Weer in de buitenlucht voor het Bostonse 'Logan Airport' was het nog even een klus om een paar taxi's te pakken te krijgen voor acht personen en 14(!) koffers. Gelukkig rijden daar ook speciale taxi's om mensen met abnormaal veel bagage te vervoeren, zodat we uiteindelijk in ons nachtverblijf arriveerden met de alleszeggende gedachte: eindelijk, we zijn er.

'Cheers'

Na ons bekendgemaakt te hebben bij de dienstdoende bewaker van het gebouw werd ons direct een papier overhandigd met daarin de eerste broodnodige informatie 'welke de eerste groep - welke een week eerder was gearriveerd, maar die nu een uitstapje van 3 dagen aan het maken was op Cape Cod - ­voor ons had achtergelaten, met de tekst: Als u de voordeur uit gaat en vervolgens naar bakboord (is links) loopt vindt u na zo'n 800 meter het cafe 'Cheers' (Bij velen van u wellicht bekend van de televisie). Aangezien we nogal dorstig waren ' (loodsen zijn over het algemeen vrij dorstig aangelegd en ik heb me daar maar bij aan te sluiten) werd onmiddellijk besloten om maar even onze koffers in onze kamers te zetten, ons een beetje op te frissen en daarna maar een pilsje te gaan pakken. Vierentwintig glazen bier later (8x3) werd het toch eigenlijk wel tijd om 'Cheers' de rug toe te keren en ons bed op te zoeken. We zouden er nog wel eens een biertje gaan drinken (dat bleek dus zo'n beetje iedere avond te zijn). Na een goede(?) nachtrust in ons 'hotel' - dit was geen echt hotel, maar een campus behorende bij het 'Fisher College' dat wel uit 8 verschillende gebouwen bestond, onderling verbonden door allerlei gangetjes en trapjes - wachtte ons de volgende morgen om 7.30 uur een gigantisch Amerikaans ontbijt (gebakken aardappelen(!), hamburger, eieren, spek, cereals, toast, wafels, grapefruit, sinaasappelsap, melk en koffie en dan nog eventueel fruitcocktail en ijs toe). Na een keus gemaakt te hebben uit dit alles werden wij geacht om de bus te nemen naar Wood's Hole om ons daar bij de eerdergenoemde eerste groep aan te sluiten. Dit bleek een busreisje te zijn dat ongeveer tweeëneenhalf uur in beslag zou nemen; kosten 12 dollar. Ter vergelijking een reisje van Boston naar New York (reisduur 5 uur) kostte slecht 19 dollar maar dat was wel per 'Greyhound' terwijl we nu per 'Bonanza' -bus reisden. What's the difference?

'Martha's Vinyard'

De tijd dat wij elkaar zouden ontmoeten was tevoren afgesproken maar bleek ruim genomen, zodat we eerst nog een uurtje van het zonnetje konden genieten (het was tenslotte slechts 90 graden Fahrenheit) en tevens even naar huis bellen. Toen de groep compleet was moesten we allemaal inschepen op de ferry naar een eiland genaamd 'Marth's Vinyard', een oord waar diverse filmsterren een buitenhuis(je) bezitten en waar ook de opnamen voor de film 'Jaws' gemaakt zijn. Het plan was om daar in de Yachtclub te Edgartown op te treden (dit zou dus mijn eerste optreden in Amerika worden) maar ergens halverwege werd ons verteld dat we aan boord nog moesten optreden als tegenprestatie voor deze gratis boottocht. Een verrassing dus voor de overige passagiers die het wel konden waarderen. Eenmaal aan de wal werden we met zeventig man (en vrouw) in een bus voor maximaal 40 personen vervoerd naar Edgartown; een ritje van zo'n 15 minuten gedurende welke de chauffeur geen moment z'n mond dichthield. De hele historie van het eiland werd ons die 15 minuten verteld. Na deze schokkende busrit hadden we echt het gevoel al jaren op het eiland te wonen. Na eerst de ergste dorst gelest te hebben was het tijd om op te treden in Yachtclub. Het publiek bestond uit leden van deze club en telde ongeveer 10 mensen (de overige 80 leden hadden waarschijnlijk betere dingen te doen). Gelukkig hadden we ons eigen publiek bij ons in de vorm van diverse echtgenotes, zodat het applaus niet al te

mager was.

Picknickmanden

Daarna was het eten geblazen. Na een maaltijd welke bestond uit een mengeling van lasagne, macaroni en nog iets ondefinieerbaars en uiteraard een hééééle grote Coca­Cola was het tijd om terug te keren naar het vasteland, waar onze gastgezinnen op ons stonden te wachten. Nu zult u zeggen: 'gastgezinnen'. Je was toch gebunkerd in het Fisher College.

Het was namelijk zo dat de eerste groep een soort toernee aan het maken was in de omgeving van Falmouth, en dat men niet iedere dag terug wilde naar Boston. Daarom was bij een (inmiddels) bevriend koor aangeklopt voor onderdak tijdens deze toernee, waarbij tevens gezamenlijke optredens werden verzorgd. Zo'n optreden zag er meestal als volgt uit: honderden mensen gezellig op het grasveld bijeen compleet met picknickmanden en dan maar eten en drinken en luisteren naar de beide koren. Eigenlijk een beetje dezelfde sfeer als bij een popconcert, alleen lag na afloop niet heel de vlakte bezaaid met blikjes, papier en meer van dergelijke rommel. Iets waar wij Hollanders nog een voorbeeld aan kunnen nemen.

Welnu, mijn"gastgezin' bestond uit een gescheiden vrouw met een zoon van een jaar of achttien. Na in de plaatselijke pub nog wat gedronken te hebben, werden we meegenomen naar huis. Het bleek dat de complete inboedel ingepakt stond om opgeslagen te worden want onze gastvrouw zou binnen enkele weken vertrekken naar Argentinië om daar te gaan werken als 'landscapedesigner' (een soort binnenhuisarchitecte maar dan voor in de open lucht). Bovendien moest ze in de komende weken nog een auto in elkaar zetten, welke nu nog in onderdelen in de tuin lag.Daarbij kwam nog dat ze de volgende morgen om halfacht de deur uit moest om een cursus Spaans af te sluiten. Wij zouden de volgende morgen om ongeveer negen uur weer afreizen naar Boston, dus zou ze wel iets klaar zetten voor het ontbijt. Om zeven de uur de volgende morgen waren we uit de veren en hadden nog net even de gelegenheid om te bedanken voor de slaapplaats en nog een kleinigheidje te overhandigen dat (m'n slapie en ik) hadden meegenomen uit Nederland. Na overhandiging van een kruidkoek (Ge blijft lachen als ze dat proberen uit te spreken) en een baseballcap met de tekst 'Holland is OK', vertrok onze gastvrouw en werden we alleen gelaten voor het ontbijt. Na nog een klein brandje veroorzaakt te hebben in de broodrooster, werden we anderhalf uur later opgehaald door haar moeder en naar onze bus gebracht. Op naar het volgende optreden: in de 'Heritage Plantation' in Sandwich; een soort Autotron, maar dan ietsje anders. Hier bleek een verzameling oude auto's te staan van allerlei (gewezen) beroemdheden.

Begin Sail Boston

We waren op weggegaan met twee bussen, maar onderweg had de tweede bus panne gekregen. Het optreden moest toch maar doorgaan, dus werd alvast begonnen met zingen. Halverwege het tweede liedje arriveerde de tweede bus, zodat we het derde en de volgende op volle sterkte konden zingen. We hadden echt geen tijd om op de tweede bus te wachten (wat natuurlijk bij sommige leden kwaad bloed zette) aangezien we diezelfde middag een optreden hadden in de Old North Church in Boston voor de 'Blessing of the Sails', een kerkdienst welke het officiële begin was van 'Sail Boston'. Dit optreden zou ook nog 'live' worden uitgezonden door de lokale televisie. Het optreden (in uniform) werd een groot succes en mede hierdoor werden afspraken gemaakt voor diverse andere optredens, aangezien een koor van 'Deep Sea Pilots from Holland' tamelijk uniek is. En dan natuurlijk de volgende dag het effect van zo'n tv-uitzending: op straat spraken mensen vol lof over ons, fotografen en verslaggevers wilden overal het fijne van weten, wat weer resulteerde in artikelen en foto's in diverse kranten, zodat onze bekendheid nog groter werd. Enfin, na ons Amerikaans debuut hadden we het wel gehad voor die dag en werd de rest van de dag vrijaf gegeven. 's Avonds was er nog van een optreden te genieten van de 'Boston Pops' in een park met kolossaal podium, de zogenaamde 'Hatch­Shell', een podium in de vorm van een reuzeschelp met daarvoor een enorm grasveld dat plaats bood aan ruim tienduizend(!) mensen. Dit concert was goed te volgen vanuit de huiskamer op de vijfde verdieping van ons 'hotel', aangezien dat aan de overkant van de straat stond.

Boston

Een nieuwe dag met twee optredens: 's ochtends één in het winkelcentrum van Boston: Quincy Market Place (een soort 'Scheldeplein' met allerlei leuke winkeltjes en eettentjes). En dan 's avonds een optreden in het 'Westin Hotel' voor een congres van zenuwartsen (waar halen ze het vandaag). Tussendoor was er dus tijd genoeg om Boston een beetje te verkennen. Om een goed overzicht te krijgen van de stad werd geadviseerd om de 'Hancocktower' te beklimmen; een zestig verdiepingen tellende wolkenkrabber. In 30 seconden zoefde de lift van de begane grond naar de 60ste verdieping en kon je genieten van een schitterend uitzicht over heel Boston en omliggende gebieden. Tevens werd doormiddel van een maquêtte de geschiedenis van Boston verteld, voorzien van licht­en geluidseffecten. Uiteraard werd hier ook verhaald over de 'Boston tea party': in december 1773 had in Boston, waar reeds eerder verzet tegen het Engelse gezag was uitgebroken, een rebellie plaats van de kolonisten, die zich verzetten tegen door de Engelsen geheven belasting op thee. Op 16 december klom een aantal van hen, vermomd als Indianen, aan boord van drie schepen met thee en wierp de lading in de haven Dit verzet leidde tot openlijke gevechten en luidde de Amerikaanse Vrijheidsoorlog in. Leuk detail de hoofdstraten van Boston zijn alfabetisch gerangschikt, dus echt verdwalen is bijna onmogelijk.

Spirit of Boston

Als eerste stond een optreden op het programma in de 'State Street Bank', één van onze sponsors voor de buskosten. Halverwege de ochtend ging het hele koor op pad in origineel loodsenuniform van zo'n 100 jaar geleden, compleet met pet, overhemd met opstaand boordje en strikje. Wederom overal bekendheid op straat. Het plan was om op te treden in de hal van de bank, maar na een paar liedjes kwam de directiesecretaresse vragen of we misschien zin hadden om ons optreden voort te zetten op de 33ste verdieping, waar op dat moment een party aan de gang was. Van daarboven bleek men een prachtig uitzicht te hebben op de Tall Ships welke de haven van Boston inliepen. Mooi meegenomen dus. 's Middags waren er nog twee optredens in het havengebied, waar inmiddels al deze schepen afgemeerd lagen. Een mooie gelegenheid dus om ze eens van dichtbij te bekijken.

Maar dan die avond: er was een rondvaart gepland door de havens op een hele luxe rondvaartboot: de 'Spirit of Boston'. Wij zouden bij het inschepen van de passagiers zorgen voor enige opgewekte liederen en daarna zou het spektakel van start gaan: een diner met daarbij een musical opgevoerd door het bedienend personeel en uiteraard de rondvaart door de havens langs de

Tall Ships die er nu uit zagen als gigantische kerstbomen voorzien van duizenden lampjes. Kosten voor dit alles: f 100, - p.p, waar dus ook weer sponsors voor gezocht moesten worden. Op de dagen hierna werden nog diverse optredens afgewerkt in o.a. het 'State House', aan boord van diverse schepen w.o. de Nederlandse 'Urania' en op het zogenaamde 'Captain's Dinner' in de John F. Kennedy Library. Stuk voor stuk ervaringen om nog veel aan terug te denken.

Vrijdag 17 juli werd dan ook met tegenzin aan de terugreis begonnen naar ons eigen Holland (is OK?) met een uitnodiging op zak voor de opening van de Olympische Spelen in 1996 te Atlanta.

Dat wordt dus vast vakantiedagen sparen ...

Monty van Belzen. (Met dank van het koor voor deze bijdrage)